Powiększanie ikon

Często odwiedzam znajomych z laptopem i lubię jak mój pulpit sprawia ładne wrażenie - taki mały trick dla "zwabienia" nowych użytkowników;-)

Dlatego opiszę jak wyróżnić niektóre ikony na pulpicie, lub w katalogu.

Klikając prawym przyciskiem myszy na plik znajdujący się na pulpicie w menu kontekstowym zobaczymy wpis "Rozciągnij ikonę..." - po wybraniu tej opcji możemy przeskalować rozmiar ikony na pulpicie "chwytając" jeden z 4 niebieskich kwadratów, które pojawią się na krawędziach obrazka.

Aby powiększyć ikonę w katalogu, musimy dany plik najpierw przenieść na pulpit, a po wykonaniu powyższej czynności z powrotem do dawnej lokalizacji.

Jeżeli nie chcemy mieć już zmienionego rozmiaru ikony, wystarczy znów kliknąć na plik PPM i wybrać opcję "Przywróć pierwotny rozmiar ikony" - czynność tą możemy zastosować dla kilku zaznaczonych plików.

Zmiana tła ekranu logowania

Wybieram się właśnie na rozmowę o pracę i przygotowałem swoje portfolio jako pełno-okranową prezentację. Nie ubieram na nie garnituru, więc przygotowałem ładny pulpit i do pełni szczęścia brakowało mi zintegrowanego tła ekranu logowania.

W ubuntu 10.04 LTS [ang. Long Time Support] zmiana wyglądu okna logowania nie jest taka prosta jak w moim wcześniejszym wpisie...

Plik graficzny umieszczamy w katalogu:

/usr/share/bacgrounds

a następnie w konsoli wykonujemy wpis:

export DISPLAY=:0.0 && gksudo -u gdm dbus-launch gnome-appearance-properties

Po podaniu hasła otworzy nam się okno identyczne ze znanym "Preferencje wyglądu".

Przechodzimy do sekcji Tła, gdzie dodajemy naszą grafikę i klikamy Zamknij.

Wystąpi niepożądany efekt w postaci ikony "Preferencje dostępu uniwersalnego" w aplecie powiadomień GNOME. Ponownie w konsoli wypisujemy:

gnome-keyboard-properties




i w zakładce "Dostępność" odznaczamy "Przełączanie funkcji dostępności przy użyciu skrótów klawiszowych".

Po ponownym uruchomieniu komputera wszystko będzie działało zgodnie z planem.

Instalacja VirtualBox - maszyny wirtualnej

W celu przetestowania nowej wersji systemu, lub konkurencji najlepiej wykorzystać wirtualną maszynę jaką jest VirtualBox. Program ten pozwala na emulację systemów 32bitowych [architektura x86] "wewnątrz" naszego systemu.

Aby zainstalować VirtualBox'a w Ubuntu:

1. Uruchamiamy z menu Programy->Centrum oprogramowania i w wyszukiwarce wpisujemy "virtualbox". Z nieznanych mi przyczyn na liście wyników nie będzie widoczna popularna ikonka tego programu, a zwykłą "paczka" dla pakietów.

2. Wchodzimy w VirtualBox OSE i klikamy "Zainstaluj" - system oczywiście poprosi o hasło administratora.

3. Po ukończeniu instalacji skrót do programu znajdziemy w sekcji Programy->Akcesoria, co mnie osobiście irytuje i zgodnie z opisem edycji menu głównego przenoszę skrót do sekcji Programowanie. Oczywiście to tylko moje widzi-mi-się ;-)

4. Po uruchomieniu VirtualBox'a klikamy na przycisk "Nowa", co spowoduje otwarcie kreatora maszyny wirtualnej.

5. W jego drugim oknie wypełniamy pola:

• Nazwa - pod jaką maszyna będzie widoczna na liście
• System operacyjny - rodzinę oprogramowania
• Wersję - odpowiednią "gałąź" rodziny

6. W kolejnym oknie przydzielamy pamięć RAM dla maszyny - jeśli nie wiemy ile będziemy jej potrzebować zostawiamy wartość domyślną, lub jej dwu-krotność.

7. Po kliknięciu "Dalej >" musimy wybrać lub utworzyć dysk wirtualny, czyli plik w którym będą przechowywane wszystkie dane emulowanego systemu. Najczęściej wykonujemy nowy dysk wirtualny, który odpala kolejnego kreatora.

8. Wybieramy typ dysku - najlepiej dynamiczny, aby w razie potrzeby można było zwiększyć jego pojemność.

9. Następnie podajemy:

• Ścieżka - miejsce przechowywania dysku, domyślnie /home/user/.VirtualBox
• Rozmiar - zalecana pojemność to 8Gb, co często nie wystarcza, ale uważajmy, gdyż program pozwala na wskazanie wielkość większej niż pojemność naszego realnego dysku, co może powodować problemu

10. Po dwukrotnym wybraniu "Zakończ" mamy gotową maszynę, na której możemy instalować wirtualny system.

Warto w Ustawieniach maszyny wybrać katalogi do współdzielenia pomiędzy systemami.

Sprawdzenie architektury procesora

Z okazji Nowego Roku bardzo krótki wpis, ale wydaje mi się dość pomocny.

Jeżeli nie wiemy lub po prostu nie pamiętamy jaki architektury systemu mamy zainstalowany [32- czy 64-bitowy] możemy to szybko sprawdzić wpisując w terminalu polecenie:

grep flags /proc/cpuinfo | tr ' ' "\n" | grep ^lm$

jeżeli w wyniku ujrzymy podwojony wpis "lm"oznacza to, iż mamy 64bit'owy system operacyjny.